ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018
Εάν ρωτήσουμε για το ποιος είναι ο καλλίτερος άνθρωπος του κόσμου, αγαπητοί μου, θα πάρουμε τόσες απαντήσεις όσο είναι και ο πληθυσμός της γης. Ο καθένας θα δίνει διαφορετική ερμηνεία.
Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, έρχεται ο ίδιος ο Κύριος να εξηγήσει ποιος είναι ο καλλίτερος άνθρωπος. Βρέθηκε, λοιπόν, κάποιος νομικός και προκάλεσε τον Κύριο με μία του ερώτηση. Γνωρίζοντας ο Κύριος την πανουργία ορισμένων, που έψαχναν αφορμή και αιτία να τον κατηγορήσουν και να βρουν ένα απειροελάχιστο ψεγάδι εναντίον Του και να Τον εκθέσουν, έναντι του νόμου του Μωυσέως, αλλά και του Ρωμαϊκού δικαίου σε άλλες περιπτώσεις, τους απευθύνει την παραβολή την οποία ακούσαμε, ώστε μόνοι τους να βγάλουν το συμπέρασμα για το ποιος είναι ο πλησίον.
Ένας διαβάτης, τους λέει, έπεσε σε ενέδρα ληστών και αφού τον χτύπησαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο, του πήραν όλα όσα πράγματα είχε μαζί του και εξαφανίσθηκαν. Έτυχε να περνά από τον δρόμο ένας ιερέας. Τι έκανε; Μεγάλωσε τα βήματά του και τον προσπέρασε. Σε λίγο περνά ένας Λευίτης. Τι έκανε κι αυτός; Ακριβώς το ίδιο. Ίσως είχαν τον φόβο μην τυχών τους ζητηθεί ευθύνη και τους κατηγορήσουν.
Περνά σε λίγο κι ένας Σαμαρείτης, ο οποίος δεν τον προσπέρασε, δεν τον εγκατέλειψε, αλλά τον φρόντισε και τον μετέφερε στο κοντινότερο πανδοχείο για να επιμεληθούν καλλίτερα τις πληγές του, και μάλιστα πλήρωσε με το παραπάνω, ώστε η παραμονή του εκεί να είναι τέτοια, ώστε να αναρρώσει γρήγορα και να επιστρέψει στους δικούς του υγιείς και στον τόπο του.
Ρωτά, λοιπόν, ο Κύριος. Ποιος είναι ο πλησίον, ποιος είναι ο καλλίτερος άνθρωπος, ποιος φέρθηκε σωστά, ανθρώπινα, με αγάπη για τον πονεμένο συνάνθρωπό του;
Φυσικά πήρε την απάντηση, πως αυτός που τον περιποιήθηκε και του έσωσε τη ζωή, αυτός είναι ο πλησίον και ο καλλίτερος άνθρωπος. Και ποιος ήταν αυτός; Ο εχθρός. Ένας αλλογενής και αλλοεθνής, που ίσως ποτέ κανείς δεν θα περίμενε να φερθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Είναι εύκολο να αγαπάμε αυτούς που έχουμε γύρω μας. Συγγενείς και φίλους και ομοεθνής. Είναι εύκολο να αγαπάμε αυτούς που συμφωνούν με τις δικές μας απόψεις και ιδεολογίες.
Μπορούμε όμως να αγαπήσουμε κάτι το διαφορετικό; Εκεί θα φανεί πρώτα η υπομονή και ανοχή μας και μετά η αγάπη και θυσία. Εάν ναι τότε είμαστε άνθρωποι του Θεού. Ειδάλλως, με υπερβολικό βέβαια λόγο, να πούμε ότι δεν ξέρουμε να αγαπάμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Τον τρόπο μας το διδάσκει ο Χριστός. Εμείς είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την διδασκαλία Του και να την εφαρμόσουμε; Δύσκολα μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση, εκ του ασφαλούς. Η απάντηση δίνεται την ώρα της κρίσεως και την ώρα που είναι να αντιμετωπίσουμε ένα γεγονός.
Εάν μάθουμε στην ζωή μας, να μην είμαστε εγωιστές και στην θέση του εγωισμού βάλουμε την αγάπη, τότε πραγματικά μπορούμε να ονομαζόμαστε άνθρωποι του Θεού, φίλοι, μαθητές και παιδιά Του.
Ας τον ακούσουμε, ας εφαρμόσουμε στην ζωή μας τα διδάγματά Του, που είναι οι οδοδείκτες για τον ουρανό. Και μην ξεχάσουμε ποτέ πως το κλειδί για τον ουρανό το κρατά ο συνάνθρωπός μας. Αμήν.