ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ 7 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018
Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου, είδαμε να εκτυλίσσετε μια συγκινητική εικόνα, μιας χαροκαμένης χήρας μάνας που έχασε τον μονάκριβο γιό της.
Κατά συγκυρία βρέθηκε εκεί, στη Ναΐν, και ο Χριστός με τους μαθητές Του, και έτσι όπως είδε την μάνα να συνοδεύει με ανείπωτο πόνο και θρήνο το παιδί της στον τάφο, την σπλαχνίστηκε και της έδωσε πάλι τη χαρά. Ανέστησε τον γιό της. Και αυτός ο θρήνος για τον θάνατο μετατράπηκε σε χαρά για την ζωή.
Πίσω από κάθε λόγο και κάθε θαύμα του Κυρίου υπάρχει και μια εξήγηση. Εδώ βλέπουμε τον Χριστό, τον δημιουργό των πάντων, όπως και της ζωής να επεμβαίνει με την ευσπλαχνία Του και να ανατρέπει όλα όσα ήξερε το ανθρώπινο γένος για τον θάνατο. Όλοι ήξεραν πως γυρισμός από τον θάνατο δεν υπάρχει. Και τώρα βλέπουν τον Χριστό με ένα Του λόγο να γίνεται κύριος της ζωής και του θανάτου.
Όσοι μελετούν τις γραφές θα διαπιστώσουν πως δεν είναι ο Θεός αίτιος του θανάτου, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Και ποιος ήταν πρώτος αυτός που δοκίμασε την οδύνη του θανάτου; Φυσικά οι προπάτορες μας, όταν αντίκρισαν το σκοτωμένο παιδί τους, τον Άβελ, από το άλλο παιδί τους, τον Κάιν. Δεν είχαν την εμπειρία του σωματικού θανάτου μέχρι τότε οι πρωτόπλαστοι, και τον γνώρισαν στη χειρότερη μορφή. Και έκτοτε όλοι γινόμαστε μάρτυρες του θανάτου και θύματα του θανάτου.
Από το γεγονός της πτώσης, η ανθρώπινη φύση έγινε φθαρτή, και στα πάθη και στο θάνατο. Το θέμα είναι να καταλάβουμε ποιάς μορφής είναι η χειρότερη. Του σωματικού ή του πνευματικού.
Η επιθυμία του καθενός είναι να ζήσει αιώνια. Γιατί πράγματι η ζωή αυτή, η πρόσκαιρη, είναι τόσο γλυκιά, παρόλο τις πολλές δοκιμασίες. Είναι μια ζωή που συνεχώς εναλλάσσεται η χαρά με τη θλίψη, ο πόνος με την υγεία, η ευημερία με την ανέχεια. Η κάθε δοκιμασία στη ζωή, έχει και το όριό της και την διάρκειά της. Αρκεί να μπορούμε να ξεπερνάμε την κάθε περίσταση της ζωή μας, ελπίζοντας στο έλεος και στη φιλανθρωπία του Θεού.
Τον νέο της Ευαγγελικής περικοπής, ο Κύριος τον ανέστησε. Έδωσε χαρά σε όλους όσους τον συνόδευαν στον τάφο. Δεν σημαίνει όμως πως δεν γνώρισε και πάλι τον θάνατο. Δεν γνωρίζουμε τι είδε κι αν είπε ποτέ τίποτε για την εμπειρία του θανάτου του, ούτε κι αν η ζωή του άλλαξε από τότε. Σίγουρα όμως στιγμάτισε το υπόλοιπο της ζωής του και όλων όσων έζησαν την ανάστασή του.
Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή αυτόν τον κόσμο θα τον αφήσουμε. Πότε και πώς δεν γνωρίζουμε. Όπως έχουμε και την βεβαιότητα πως κάποια ημέρα, όλοι θα αναστηθούμε και θα απολαύσουμε τη θέα του Θεού. Και εδώ είναι όλος ο επίγειος αγώνας.
Το σώμα θα διαλυθεί. Θα καταλήξει και πάλι στη γη. Αυτό που θα μείνει αιώνια είναι η ψυχή. Αυτήν πρέπει να κοσμούμε και να την ετοιμάζουμε για την αιωνιότητα.
Κάθε πάθος, κάθε πειρασμό, να τον αντιμετωπίζουμε όπως θα αντιμετωπίζαμε κάποια σωματική ασθένεια. Όπως όταν πονάμε σε κάποιο μέλος του σώματος, αναζητούμε τον κατάλληλο ιατρό, έτσι και για την ψυχή, όταν πάσχει, να αναζητούμε τον πνευματικό άνθρωπο του Θεού, που θα μας πει λόγο παρηγοριάς και θα μας υποδείξει τον τρόπο για να αντιμετωπίσουμε τον τυχών πειρασμό.
Να μην μείνουμε, αγαπητοί μου, μόνον θεατές αυτού του θαύματος του Χριστού, αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Χριστό να αγγίξει την ψυχή μας. Είναι στη δική μας θέληση να Τον αφήσουμε να μας αναστήσει από τα πάθη που μας καθηλώνουν και μας απομακρύνουν από την Βασιλεία Του. Είναι στη δική μας θέληση να Τον αφήσουμε να ενεργήσει η χάρης Του. Και να γνωρίζουμε πως η χάρης του Χριστού ενεργεί διαφορετικά στον καθένα, ανάλογα με την πίστη και την πνευματική κατάσταση.
Ένα όμως είναι το σίγουρο, ότι θέλει όλοι να σωθούμε, να αναστηθούμε από τα φθοροποιά πάθη για να αναστηθούμε και κατά την τελική κρίση. Αμήν.