ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΕΛΑΣΣΩΝΟΣ
Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020– ΙΒ Λουκά (Δέκα λεπρών)
Ένα ακόμη θαύμα του Χριστού μας, μας περιγράφει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ένα θαύμα που έγινε πάνω σε δέκα συνανθρώπους μας, οι οποίοι έπασχαν από τη φοβερή και ανίατη για την εποχή εκείνη ασθένεια της λέπρας. Μια ασθένεια που τους υποχρέωνε να μένουν μακριά από την κοινωνία αφού και ο Ιουδαϊκός νόμος το υπαγόρευε, αλλά και ο κίνδυνος της μετάδοσης ήταν μεγάλος. Άκουσαν λοιπόν αυτοί οι δέκα δυστυχισμένοι ότι στο χωριό τους βρίσκεται ο Χριστός, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο οποίος θεράπευε όλες τις ασθένειες ακόμη και τις ανίατες και άρχισαν όλοι μαζί να φωνάζουν δυνατά: «Ιησού δείξε έλεος σε μας και θεράπευσέ μας». Όταν τους είδε ο Χριστός τους είπε: «Πηγαίνετε να δείξετε στους Ιερείς τα σώματά σας για να βεβαιώσουν αυτοί εάν πράγματι θεραπευτήκατε».
Και ενώ πήγαιναν να εξετασθούν από τους Ιερείς καθαρίστηκαν όλοι από τη λέπρα. Ένας από αυτούς αφού είδε ότι θεραπεύτηκε ένιωσε την ανάγκη να επιστρέψει πίσω και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του προς τον Κύριο που τον θεράπευσε. Μόλις ο Χριστός τον είδε, είπε: «Οι δέκα λεπροί δεν έγιναν καλά;»
Εάν στη θέση των δέκα λεπρών τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας θα δούμε ότι έχουμε μεγάλη ομοιότητα με αυτούς. Μπορεί βέβαια να μην πάσχουμε από τη σωματική αρρώστια της λέπρας όμως πάσχουμε από την σοβαρή πνευματική αρρώστια που είναι η αμαρτία. Η αμαρτία η οποία μας οδηγεί σε ελαττώματα, αδυναμίες, πάθη, λάθη, εγωισμούς, τα οποία μας κρατούν μακριά από το Θεό. Ζητούμε το θείο έλεος, ζητούμε
τη βοήθεια του θεού, χτυπούμε την πόρτα της Θείας Ευσπλαχνίας, εκλιπαρούμε να βοηθήσει ο Θεός να δοθούν λύσεις στα πολλά και διάφορα προβλήματα. Τον ικετεύουμε να μας βοηθήσει να νικήσουμε τον πόνο, να ξεπεράσουμε μια δοκιμασία, να σηκωθούμε από το κρεβάτι της αρρώστιας, να επιτύχουμε ένα σκοπό. Σε ώρες ατομικής περιπέτειας, οικογενειακής τραγωδίας, εθνικού κινδύνου, τρέχουμε στην εκκλησία, αναπέμπουμε την προσευχή μας θερμή, του υποσχόμαστε να διορθώσουμε τα λάθη μας. Όταν όμως έρθει η ποθητή λύση, όταν όλα πάρουν αίσιο τέλος, ξεχνούμε τις υποσχέσεις μας, φεύγουμε από κοντά του και ξαναγυρίζουμε στα υλικά μας συμφέροντα. Περιοριζόμαστε ίσως σ’ ένα απλό «δόξα σοι ο θεός» σαν αναστεναγμό ανακουφίσεως, παρά σαν προσευχή δοξολογίας.
Ο σημερινός άνθρωπος αιχμάλωτος των διαφόρων προβλημάτων του, χτυπά την πόρτα του θεού και ο Θεός απαντά. Και απαντά με ένα δικό του τρόπο που καμιά φορά δεν είναι εκείνο που περιμένουμε, γιατί εκείνος γνωρίζει το συμφέρον μας. Μόλις όμως πάρουμε από το Θεό αυτό που επίμονα ζητούσαμε, απομακρυνόμαστε από κοντά Του και Τον πλησιάζουμε μόνο όταν κάποιο άλλο αίτημά μας πρέπει να ικανοποιηθεί.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει και στην καθημερινή μας ζωή σε σχέση με τους ανθρώπους που μας ευεργετούν. Γιατί και εδώ πολλές φορές η αχαριστία έρχεται και δηλητηριάζει την κοινωνική μας ζωή. Πολλοί άνθρωποι του καιρού μας, οι οποίοι αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν κάτι καλό στους γύρω τους, γεύθηκαν την αχαριστία. Γονείς, που δούλεψαν και πρόσφεραν τα πάντα στα παιδιά τους, δέχτηκαν ως αντάλλαγμα την εγκατάλειψη. Εκπαιδευτικοί, που ανάλωσαν τον εαυτό τους για να μορφώσουν και να καλλιεργήσουν τους μαθητές τους, δέχτηκαν την προσβολή και τη στέρηση. Επιστήμονες, που θυσιάζουν υγεία και ανέσεις για να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο και να βελτιώνουν τη ζωή των συνανθρώπων τους, δοκίμασαν την περιφρόνηση. Εκκλησιαστικοί και εθνικοί ηγέτες, που έχυσαν ιδρώτα και πολέμησαν για το καλό και την πρόοδο του λαού τους, αντιμετώπισαν συκοφάντηση και διασυρμό.
Αδελφοί μου, ο Σαμαρείτης λεπρός που γύρισε να ευχαριστήσει τον Κύριο για την θεραπεία του, μας αποκάλυψε σήμερα ότι ο αληθινός χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται καθαρά, όχι τόσο στην ώρα της δοκιμασίας, όσο την ώρα της ευτυχίας και της αναγνώρισης της ευγνωμοσύνης είτε στο Θεό είτε στους συνανθρώπους μας. Γιατί, για να πούμε το «ευχαριστώ», χρειαζόμαστε μεγαλύτερη ψυχική δύναμη απ’ ότι χρειαζόμαστε για να πούμε «σε παρακαλώ». Και τούτο γιατί το «ευχαριστώ», το λέμε από ευγνωμοσύνη, ενώ το «παρακαλώ» το λέμε από ανάγκη. Αν το «σε παρακαλώ» είναι έκφραση πόνου, το «ευχαριστώ» είναι κατάθεση ψυχής. Αυτή η κατάθεση ψυχής ας επιβεβαιώνεται καθημερινά στις σχέσεις μας τόσο με το Θεό, όσο και με τους συνανθρώπους μας. Αμήν.