ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ
ΔΕΛΤΙΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ
Έτος δ΄ τ. 6 Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017
ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΑΓΙΟΙ.
Εορτάζει σήμερα ο άγιος Στυλιανός ο προστάτης των παιδιών! Ένας ερημίτης που εν ζωή με την προσευχή και μετά θάνατον με τη θεία Χάρη του θεράπευε τα παιδάκια στην περιοχή της Παφλαγονίας, όπου ασκήτευε. Ένας Άγιος που έχει συνδέσει το όνομά του με πολλά ορφανοτροφεία και κλινικές παιδιών μέχρι και σήμερα. Πόσο όμως μας αγγίζει η εορτή του; Πόσο μας αφορά; Παλαιότερα, η εικόνα του, με ένα βρέφος στην αγκαλιά, συντρόφευε τον παιδικό μας ύπνο μαζί συνήθως με τον φύλακα Άγγελο στο προσκεφάλι μας. Σήμερα λείπουν τραγικά οι εικόνες από το παιδικό δωμάτιο, όπως και από την κρεβατο-κάμαρά μας. Έχασαν το νόημα τους. Ξεχάστηκαν ως φολκλόρ. Αγνοήθηκαν από τη μόδα και το φεγκ σούι.. Τη θέση τους την πήραν ζώα, καρτούν, πριγκίπισσες, αυτοκίνητα, λουλούδια… Πουθενά ένας Άγιος, μια εικόνα με φωτάκι, παρά μόνο ματάκια και χάντρες μπλέ, δώρα των γιαγιάδων για το κακό μάτι.. Δεισιδαιμονία και μόδα πιασμένες χέρι χέρι για ν’ αποδιώξουν την ομορφιά της εικόνας, τη χάρη της Παναγίας, την άοκνη αγγελική προστασία… Και μετά τα παιδιά τρομάζουν στον ύπνο, κλαίνε χωρίς αιτία, αγριεύονται…
Ας σκεπάζει η χάρις του Αγίου τα παιδιά μας. Αμήν!
Στα μονόστηλα…
Πολύ λιτά στα μονόστηλα της 16ης Νοεμβρίου ανακοινώθηκε ο θάνατος του Lil Peep, ενός ανερχόμενου ράπερ από την Νέα Υόρκη σε ηλικία 21 χρονών από υπερβολική δόση ναρκωτικών. O Gustav Ahr, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, πέραν της μουσικής είχε ως χόμπι τα πολλά tattoos, που είχαν καλύψει όλο του το σώμα. Σε συνέντευξή του ανέφερε ότι κάποτε ξύπνησε μ΄ένα τατουάζ στο μέτωπο το οποίο δεν θυμόταν πως έγινε καθώς ήταν… λιώμα (βλ.lifo_picks_people/160918). Πριν 3 χρόνια (2014) ένα άλλο αστέρι, η Miley Cyrus, άφηνε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 22 ετών. Παιδιά σχεδόν, που έζησαν έντονα από πολύ νωρίς, γνώρισαν πολύ βαθιά τις καταχρήσεις και έσβησαν άδοξα πριν καλά καλά ανθίσει η ζωή τους. Κάτι δεν πάει καλά! Κάτι ραγίζει σ’ αυτή την ιδανική τηλεοπτική εικόνα! Ινδάλματα των παιδιών μας τέτοιοι τύποι, πολλές φορές και δικοί μας, σ’ έναν ανόητο παλιμπαιδισμό, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φανούμε νέοι, προοδευτικοί και μοντέρνοι, διαμορφώνουν εν πολλοίς τη ζωή μας. Σύγχρονα είδωλα, τραγουδιστές, ηθοποιοί, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, «βίαια» σχεδόν ορίζουν το ντύσιμο, το χτένισμα, τις συμπεριφορές, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τη γλώσσα της καθημερινότητάς μας. Προβάλλουν και επιβάλλουν ένα πολιτισμό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, να τους δοξάζει, να τους αναγνωρίζει, να τους προσπορίζει χρήμα ζεστό για τα ακριβά τους «γούστα». Και έπειτα, ως διάττοντες αστέρες σβήνουν, χάνονται, λησμονιούνται, σαν να μην έζησαν ποτέ σ’ αυτό τον κόσμο. Σαν η ζωή να είναι το τέλος ενός ξέφρενου πάρτι! Κι όλα αυτά είναι τα πρότυπα των παιδιών μας. Οι σοφοί διδάσκαλοι τους. Οι παιδαγωγοί του ήθους. Ο επαγγελματικός τους προσανατολισμός. Δεν τρομοκρατώ, ούτε μεμψιμοιρώ! Καταγράφω απλά την αγωνία όσων ζήσαμε σε αυλές, αλάνες, με φίλους και παιχνίδια, με φωνή και τρέλα, με παρέες και εκδρομές, με δυσκολίες ή και φτώχια που την «ελάφρωνε» η επινοητικότητα των δικών μας! Ζωγραφίζω έναν κόσμο πιο απλό, λιτό και ουσιαστικό. Ο σημερινός υπέροχος νέος κόσμος δεν έχει τη δροσιά της άνοιξης, την αφέλεια του καλοκαιριού, τα παραμύθια του χειμώνα. Όλα αυτά τα ζεις ως matrix, εικονικά στην οθόνη. Η ζωή έχει άλλο στόχο: φώτα, πασαρέλα, κατα-χρήσεις, ρούχα, σκουλαρίκια, τατού, γήπεδο και χρήμα, πολύ χρήμα για τα «γούστα», όπως και νύχτα, πολύ και ασέληνη νύχτα για να κρύβει τις σκιές. Ξημερώνονται 13χρονα, 14τράχρονα, 15χρονα, γνωρίζοντας τη ζωή, με εμάς να κοιμόμαστε ήσυχοι…. Άλλωστε έχουν κινητό για ό,τι συμβεί…
Η τραγωδία όσων από το χώρο του θεάματος φεύγουν τόσο πρόωρα δεν αφορά μόνο εκείνους. Είναι πολύ περισσότερο ο εθισμός των παιδιών και ο δικός μας, που φτάνει στην αναισθησία, στη λογική ότι «έτσι καταλήγουν». Ή ακόμα χειρότερα, « την έκανε δυνατά και μάγκικα». Σαν ο θάνατος να ταιριάζει στην άνοιξη της ζωής, να δικαιολογείται. Σαν ο θάνατος να είναι ό,τι πιο φυσικό, αυτός ο έσχατος εχθρός μας. Η εξοικείωση ή ο θαυμασμός αυτών των θανάτων καταγράφεται ήδη στις διαστροφές στης εποχής μας. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Έχουμε χρέος να παλέψουμε με ό,τι απέμεινε όρθιο και υγιές. Η ίδια η ζωή, η ζωή των παιδιών μας, είναι η μεγάλη δύναμη και έκπληξη. Δεν μπορούμε, ούτε πρέπει να τους κλείσουμε τα μάτια! Μπορούμε όμως να στρέψουμε αργά και ουσιαστικά το κεφάλι τους στα ωραία και ουσιαστικά της ζωής. Να γλυκάνουμε την καρδιά τους. Να τους δείξουμε στον ορίζοντα τ’ ανόθευτα σημάδια της ζωής. Σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε μαζί σας!